In het vliegtuig

Ik word wakker en mijn blik gaat naar de wekker. Het is pas 6 uur in de ochtend. Veel uur heb ik niet echt geslapen. Naast mij is Stephan nog in diepe rust. Echt geslapen heb ik niet meer die ochtend. Rond kwart over 9 rijden we naar Schiphol. Het is druk op de weg en ik heb helemaal niet het idee dat het al begin september is. Ruim op tijd komen we bij de ‘bagage drop off’. Verschillende rijen hebben zich gevormd voor de incheckbalies van Icelandair. Een donker meisje in netjes mantelpak loopt naar een Canadees stel met de vraag of zij zich al hebben ingecheckt. Dit hebben zij nog niet, echter hebben zij zich wel in de rij genesteld voor passagiers die al online ingecheckt zijn. Het gezicht van het donkere meisje laat enige ergenis doorschemeren, tegenover het onbegrip van het Canadese stel. Ondertussen krijgen wij een seintje van het blonde meisje achter de balie dat wij aan de buurt zijn. Het blonde meisje wat ons helpt lijkt er in het systeem niet helemaal uit te komen. Je gaat het toch niet menen, dat hier al alles niet zo verloopt zoals zou moeten? Er is iets niet goed met onze Esta. Gelukkig blijkt uit nader onderzoek dat het allemaal prima in orde is. Volgens mij is het blonde meisje net met haar dienst begonnen, ze komt enigsinds chaotisch over maar leeft op zodra ze het heeft over haar vakantie naar Ibiza waar ze vanavond naar toe vliegt.

Probleemloos komen we door de douane. Naarmate we verder lopen komen de bekende winkeltjes en eettentjes alweer tervoorschijn. De laatste keer dat ik op Schiphol was, is alweer een tijdje geleden.

“willen de passagiers die plaatsnemen op de rijen 25 t/m 33 zich naar de incheckbalie van de gate begeven’’. Met een grote twijfel kijken Stephan en ik naar onze boarding pass. Als ze eerst de achterste rijen laten inchecken, waarom dan niet rij 34?..Oke we gaan wel gewoon in de rij staan, dan komt het vast goed. Een rood lampje licht op als de wat oudere dame van Icelandair mijn boarding pass scant. Even krijg ik weer een ‘dit-meen-je-toch-niet, maak-je-een-grap gevoel’. ‘Mevrouw heeft u wel goed online ingecheckt? Ja tuurlijk heb ik dat...ik heb zelf nog een leuk plekje bij het raam uitgezocht....ondertussen zie ik de oudere dame driftig onze achternamen in de computer typen. Daar zie ik dat achter onze namen de stoelnummers: 15E en 15F staan. Zij komt tot de conclusie dat we daar dan maar moeten gaan zitten. Mocht er een dubbele boeking zijn dan wordt dat in het vliegtuig opgelost. Uhhh okee..really nice. Ergens wist ik voor 99% zeker dat er iemand naar ons zou toekomen met een wapperende boardingpass in zijn of haar hand met dezelfde stoelnummers. Gelukkig bleef dit scenario uit.....Ondertussen zijn we alweer even in de lucht. Stephan is achterin het vliegtuig naar de wc geweest..’wow je had onze echte plekken moeten zien Sharon...’. Vragend kijk ik hem aan, om erachter te komen dat er geen rij 34 bestaat. Oke, dus ik heb een niet bestaande plek geboekt..het zal wel...??

Vanuit het raampje zie ik dat de kust van Ijsland al zichtbaar is. Wat opvalt is dat het erg vlak en dor is. De luchthaven is klein, waardoor onze overstap makkelijk te vinden is. Veel eettentjes zijn er niet...er was er helaas maar één te vinden, jammer dat alle andere honderden passagiers ook bij deze eettent staan. De rijen zijn lang en ik kan er ook niet echt uit opmaken hoe duur de producten zijn. Uiteindelijk moesten we 2065 kronen betalen. Ik kreeg het idee dat ze een vermogen van mijn bankpas aan het halen was, gelukkig bleek het maar om 13 euro te gaan.

En nu..nu zitten we op doorreis naar New freaking York. Ik verveel me een beetje. Mijn poging tot slapen werd snel gestaakt door de enorme nekpijn. Stephan is al ijverig alle vragen aan het invullen op de formulieren die we op het vliegveld in Amerika moeten afgeven....nog eventjes wachten en dan zijn we er :).